Door te  finishen tijdens deze 161 km lange hardloopevenement konden beide heren zich kwalificeren voor de Spartathlon van 2023 in Griekenland.

Om wat van de omgeving te kunnen genieten, zijn Gerard en Wietze op de donderdag naar de startplaats Rothenburg afgereisd. Daar hebben ze kennis gemaakt met de volledig ommuurde historische stad. Een prachtige plaats en een echte aanrader als je daar een keer in de buurt bent. Op de zaterdag was het vroeg opstaan. Al om  5:20  uur zijn we vanaf het hotel met alle deelnemers aan de Tauberlauf naar de stad gelopen. Eenmaal aangekomen werd, geheel in stijl, een toespraak gehouden door een ridder. Daarna leidde de tocht verder naar de start en dat hadden de stad en organisatie mooi gedaan. De route naar de start was mooi verlicht met fakkels. Om 6 uur was het de beurt aan Gerard en Wietze  om te starten. 

De weersverwachting waren niet al te best:  veel regen en een maximale temperatuur van rond de 11graden verwacht. Gelukkig was het bij de start droog en toen het licht werd, hebben ze zelfs de zon nog even gezien. Dat zag er goed uit. En in het droge weer en het zonnetje was het genieten van het parcours. Door o.a. de heuvels had je een prachtig vergezicht. Dat ze door een historisch deel van Duitsland liepen, was wel duidelijk. Zo liepen ze door een echte kasteeltuin.
Het heuvelachtige landschap brachten ook hoogteverschillen met zich mee. Vooral in de eerste 15 km was het klimmen en dalen. Na 17 km vorderde de ochtend en werd het lichter. Beide heren konden hun koplamp afgeven. Dat scheelt weer bagage. 

Gerard ging volgens plan behouden van start, snelheid 12 km/u.  Ondanks dat liep hij toch snel als eerste of tweede van alle 100 mijl lopers. Dit ging goed tot 62km. Hierna was het over en was het  voornamelijk wandelen. Door de regen die toen al enige tijd viel en de temperatuur kreeg de Damster atleet kreeg het serieus koud. Dat viel bij het 70 km punt een vrijwilliger op. Hij ving Gerard op en bood hem een isoleerdeken aanbood. Dat was geen overbodige luxe. Gerard had ondertussen blauwe lippen en zijn lichaam was aan het rillen. Wetende dat Wietze op ongeveer 5 km achter hem zat, heeft Gerard op hem gewacht zodat ze eventueel samen de tocht verder konden lopen. 

Anders dan bij Gerard, gingen de eerste kilometers bij Wietze wat moeizamer. Pas toen het licht werd en het vlakker was kwam hij beter in zijn ritme. Na de verzorgingspost van 60 km ging het ineens een stuk moeilijker, waardoor de snelheid af nam. Het tempo zakte tot beneden de 7 km/u en dan ga je het tegen het wandeltempo aanzitten. Niet veel later moest ook Wietze gaan wandelen. Hij  hoopte om daarna weer te kunnen hardlopen. Dit was helaas niet het geval.  Met deze snelheid zou hij niet  binnen de kwalificatietijd Spartathlon van 21 uur binnen komen en zelfs niet van de 26 uur welke de organisatie van Taubertal 100 lauf als finishtijd heeft vastgesteld. Zijn keuze om te stoppen bij het rustpunt van 70 km was dan al snel genomen en bij dit punt ontmoette hij Gerard ingewikkeld in een isoleerdeken.  Samen kwamen ze tot het besluit dat het beter was om niet verder te gaan. Missie niet gehaald, maar gefaald? Absoluut niet. Ze hebben een avontuur beleefd en zijn een ervaring rijker. Daarmee is hun Spartacusrun project te einde. Ze hadden nog een kans om ons te kwalificeren tijdens een 12- of 24-uurs loop in december, maar dat lijkt hen geen haalbare kaart.  

Na hun keuze om te stoppen, zijn ze met het openbaar vervoer naar de finishplaats gegaan. Daar liepen we de 3 km van het parcours en toen was het tijd om op krachten te komen en te rusten. Zoals eerder gezegd: het was een mooi avontuur en beide heren hebben er van genoten. Op dit moment zitten ze  in de trein op weg naar Winschoten waar Marieke hen oppikt.